Een theatrale persoonlijkheidsstoornis

Mijn glimlach staat altijd aan

Om jou niet te hoeven laten vragen

Hoe het werkelijk met me gaat

Zodat jij je geen poging hoeft te doen

Om je als empatisch persoon te gedragen

Mijn masker draag ik altijd bij mij

Zodat jij geen afwijkingen ziet in mijn gedrag

Ik handel zoals ik normaliter doe

Zodat jij blijvend, in het middelpunt staat van de dag

Mijn mouwen zijn altijd lang

Zodat jij geen aandacht kan gaan vragen

Met mijn littekens die alsmaar toenemen

Zodat ik jou hoofd niet op mijn schouder hoef te dragen

Mijn gevoelens deel ik niet met jou

Om jou je eigen leven te laten lijden

Ik weet dat je ze niet zal begrijpen

Dus zal ik er niet over uitweiden

Mijn dagen bespreek ik niet

Ik weet dat het jou niet interesseert 

Je houd je vooral bezig met jezelf 

Dat weet ik, omdat ik jaren anders heb geprobeerd 

Maar mijn deur staat altijd open

Ook nu je er nooit bent

Ik zal met je moeten leven

En wacht geduldig tot je je taak als moeder 

Erkent