Mijn hart ervaart een deel verdriet,
niemand die dat echt ziet.
Dat deel bloedt en zeurt,
het is zwart verkleurd.
Een gat, leeg en verlaten..
ik wil er het liefst niet over praten.
Sommige littekens blijven pijn doen,
terugdenkend aan de tijd van toen.
Toen dat deel nog alle kleuren bezat,
dat ik de hele wereld vergat.

Mijn hoofd remt mijn gedachten,
mijn hart begint naar je te smachten.
Herinneringen brengen mijn hoofd op hol,
het vervult en maakt mijn hart vol.
Vol verlangen naar die tijd,
we hebben geen contact, het blijft een feit.

Weet je nog de steden waar we waren,
In Venetië in de gondel varen..
Barcelona met onze upgrade, zo fijn..
de herinnering doet nu pijn.
Dansend in de regen in de Rotterdamse straten,
ècht samen, dat we de tijd vergaten.

Uit woede schreef ik je een brief,
daarin noemde ik je een dief.
Je stool mijn hart, mijn geluk,
je maakte mij stuk.
In werkelijkheid kon ik geen vrienden zijn,
mijn hart deed teveel pijn.
Ik kon niet verder met mijn leven,
niet mijn hart aan een ander geven.

Jij hield niet van mij op dezelfde manier,
ik hield te lang de deur op een kier.
Mijn hoop is jaren gebleven,
en iedere keer als ik je zag, bleef ik zweven.
Ik kon het niet meer aan,
vol verwarring, verdriet, jij zag mij niet staan.
Ik koos voor mezelf en liet je gaan.