Stoomnostalgieverhaal

Een oude grote zwarte stoomtrein
komt aangereden op de oude spoorlijn
een stationchef in keurig uniform
gestreken in de juiste vorm
draagt een mooie klak
en zwaait hier de plak

we ruiken de verbrande kolengeur
stappen in via een zware deur
interieur van de wagon in glanzend vernist hout
met schroeven vakkundig aan mekaar gebouwd
met tussen de zitplaatsen over mekaar
een lange tafel uit kerselaar

daar is de conducteur, dus opgelet
geen gedoe of je wordt uit trein gezet
een seingever weet hoe het moet zijn
en bedient manueel het sein
we horen het nostalgisch gefluit
van de wit rokende luidklinkende stoomfluit

tut
tuuuuuuut
tut
tut
witte rookwolkjes navenant
dreven langs de wagonrand

de conducteur zou de laatste deur dicht trekken
zwaaide naar de machinist en we konden vertrekken
rijdend door groen en rinkelende spooroverwegen
was de rit met de miljoenenlijn ons zeer genegen
mensen langs de weg zwaaiden
terwijl kolendampen waaiden

het bracht ons helemaal terug in de tijd
van manueel bediende vertrek -en aankomsttijd
op ’t einde van de rit een draaischijf
ogenschijnlijk niet veel om het lijf
doch niet gebluft
puur technisch vernuft

met het oog van een perfectionist
draait de locomotief door de machinist
reed dan langs een zijspoor tot achteraan
over de wissel en pikte terug aan
zo is het vroeger lange tijd gegaan in alle rust
waar mensen niet raakten uitgeblust

in goede stemming naar het eindstation
met daarnaast een pension
einde van een heerlijke rit
in het zwart en in het wit
nu nog even bekomen in brasserie ‘perron vier’
met een appelvlaai, kamillethee en een pint bier