Het visserken aan de afgrond

Stomdronken wandelend door de straten waar ik ooit was

Toen nachtelijke wanen nog verdampten in het ochtendgloren

Staar ik opnieuw in dezelfde afgrond, en word herboren

Tussen kasseien, tramsporen en gebroken glas


Een jongeman reikt me glimlachend de hand

En vraagt me waar ik in godsnaam geweest ben

Naar het einde van de aarde, zeg ik, en ook nog verder

naar een of ander lang vergeten land

En niet in godsnaam, maar in de uwe

Hij knikt begripvol, en gooit zijn vislijn

achteloos de afgrond in


“Er is een tijd van bakvissen, en een tijd van vissen bakken”

Zegt hij wijselijk, en valt vervolgens

volledig samen met zichzelf


Vele jaren later wandel ik door dezelfde straten, op een zomerdag

Wanneer wanen plaats maken voor dagdromen

Dan zingt het visserken van al wat nog zal komen

En staren we samen in de afgrond, met een glimlach.