de dood van ons uniformbloesje,

op vrijdag 31 mei 2002 kregen de leerlingen van het T.I. Regina Pacis een brief,
het was niet zomaar een brief,
het was een brief vol vreugde en geluk,
maar anderzijds was het een brief vol verdriet,
in die brief stond het heengaan van ons dagdagelijks uniformbloesje,
zeven jaar lang heb ik je aangehad,
zeven jaar lang ging er geen dag voorbij dat je niet aan mij zij hebt gestaan,
zeven jaar lang heb ik je lief gehad,
nu moet ik je laten gaan,
voor eeuwig en altijd,
nu ga je naar de mensen die het nodig hebben,
zij zullen je met open armen ontvangen,
terwijl wij je met open armen weggeven,
afscheid hebben we samen van je genomen op 3 juni 2002,
al de leerkrachten hadden je voor de laatste keer aan,
er was een echte rouw, vol vreugde en verdriet,
je werd als afscheid aan een paar ballonen gehangen en de lucht ingestuurd op het liedje "daar gaat ze van clouseau",
nu als we dit liedje horen zullen we vol vreugde en verdriet terug denken aan ons dierbare vriend ONS UNIFORMBLOESJE.

heden van ons heengegaan na een slepende ziekte,
meermaals verknipt en gezalfd door een verscheidenheid aan parmfums.

ONS UNIFORMBLOESJE

weduwe van de uniformrok,
levensgezellin van de jeansbroek.

uniformbloesje we zulen je missen maar ik ben er zeker van dat ze goed voor je zullen zorgen.