Aaneengeregen
Haar liefde ging op in lichtjes zuchten
ik kende elk plekje van haar warme vacht
samen trotseerden wij de oorlogsnacht
op de bank hadden we niks te duchten
ze vleide zich dichter tegen mijn lijf aan
toen bommen as naar de akker droegen
en de weelderige bloemen verjoegen
die in de lente uit knop waren gegaan
ze begreep dat wat ik zei of soms deed
herkende menigmaal mijn reumatiek
die in de te koude kamer problemen gaf
wij hadden het goed ondanks al het leed
en verscholen ons dikwijls in de portiek
het graan leek zo troosteloos zonder kaf
Reacties op dit gedicht
| Ineke Dijkhuis: | Zondag, oktober 08, 2023 02:37 |
| Heel mooi! | |
| teun hoek: | Zaterdag, oktober 07, 2023 10:48 |
| lief'lijk.th | |
| M-Rose: | Zaterdag, oktober 07, 2023 10:09 |
| een konijntje dat het koren in poëzie beschrijft zonder kaf klasse |
|
| Anneke Bakker: | Zaterdag, oktober 07, 2023 10:06 |
| Rakend mooi aaneen geregen in dit gedicht Stampertje. Fijn weekend wens ik je. Anneke |
|
| Dirk Hermans: | Zaterdag, oktober 07, 2023 08:05 |
| Sterk verwoord | |
Over dit gedicht
| Auteur: stampertje het rukkonijn |  
|
|
| Gecontroleerd door: stampertje het rukkonijn | ||
| Gepubliceerd op: 07 oktober 2023 | ||
| Thema's: | ||