De regendruppels dwarrelen naar beneden hun eigen baan

Zo gaat het ook met het verdriet, bij iedere traan.

Mijn hoofd zit zo vol met alles en die doet ontzettend zeer

Ik leg me, maar bij hoe,  de situatie nu neer

Veranderen ? Nee dat gaat helaas niet 

Het gevoel zegt graag maar het kost bergen tranen met verdriet

De weg van het verliezen komt steeds dichterbij

Wanneer stopt deze weg en is de rust voor ons allebei ?

Ik weet daar, gelukkig, geen antwoord op, dit raakt ons allemaal

Heeft het gevoel, hoe jij je voelt, een andere taal ?

Mama, hoe het lichaam nu met jouw zo in beweging is

Sta ik machteloos aan de kant, stil bij iedere gebeurtenis

Volop ben ik zelf aan het vechten van mijn overspannenheid

Maar steeds meer raak ik jou kwijt.

Helpen dat lukt mij nu niet, dat stukje, kost teveel energie en verdriet

Ja mam, ik ben en blijf jouw enige griet

Waarom moet dit nu zo samenkomen

Maar de ziekte die is er speelt heeft jouw, wie je was, van ons afgenomen

Nooit gedacht dat het te vergelijken is met een achtbaan

Hopende dat de ziekte, die jij nu vermoedelijk hebt, zou overslaan.

Jammer krijg je er ook mee te maken en bewandelt dat pad

Kloten is het want het wordt door velen, denk ik, overschat

Ik hoop dat het lijden jou blijft bespaard

Want ik wil het niet weten maar ooit komt jouw uitvaart

Het vechten is dan gestreden en het afscheid nemen komt er aan

Het loslaten kost me dan bergen energie en wie ik gemist heb als moeder veel verdriet

Daar wil ik nog niet te veel aan denken, nog liever niet …