Luikjes
de luikjes in ma haar hoofd zijn gesloten
ze bergen dat waar ze zich niet in vergist
ik onthoud hoe ze was en weet wat ze mist
samen hebben we van de dag genoten
eens gaf ze aan mij bekoorlijke zinnen
en reeg ze aan beresterke koorden
nu mis ik hoe ze was en de woorden
waarmee zij zich voor mij kon winnen
ik merk dat ze vaker tegen mij zwijgt
en zichzelf weer hult in de winterjas
waarvan ze de fijne stof nog herkent
ik zie dat ze naar een ontmoeting neigt
omdat ze soms nog weet hoe alles was
de lange pauzes heeft ze nooit erkend
Reacties op dit gedicht
| wytske: | Zondag, januari 14, 2024 15:38 |
| hoe droevig om dit te lezen, helaas kunnen wij de tijd niet terughalen, maar, sterk verwoord | |
| M-Rose: | Zaterdag, januari 13, 2024 16:33 |
| een vluchtluik ingesloten in vervagende gedachten en herinneringen |
|
| Aquarel: | Zaterdag, januari 13, 2024 13:09 |
| Heel goed gedicht, met een pijnlijke inhoud. Ik kan me voorstellen dat je haar mist zoals ze was, en toch koester je de momenten waarop je samen bent. Liefs, Aquarel |
|
| teun hoek: | Zaterdag, januari 13, 2024 10:11 |
| geniet van de goede momenten.th | |
Over dit gedicht
| Auteur: stampertje het rukkonijn |  
|
|
| Gecontroleerd door: stampertje het rukkonijn | ||
| Gepubliceerd op: 13 januari 2024 | ||
| Thema's: | ||