Stijgende schimmen
zacht stijgen de schimmen
uit het donker van de nacht
de maan doorbreekt de nevel
laat stenen rozen bloeien
en maakt grijs beton zilver
ik hou van het stille leven
van de zwarte hemel
waaraan sterren fonkelen
mensen wat een pracht
de kracht aan het zwart
ze wijzen de weg
aan velen verdwaalden
op donkere aardse wegen
die duizenden sterren
aan de oneindige melkweg
het duister zit vol leven
zie niet enkel het zwart
maar ook het stille leven
kijk en luister met
gepaste stilte naar de nacht
christa
(aangepast gedicht van mijzelf)
Reacties op dit gedicht
| Ineke Dijkhuis: | Woensdag, januari 17, 2024 04:47 |
| Wat een prachtig gedicht! | |
| Connection: | Dinsdag, januari 16, 2024 23:29 |
| wow, zeer mooi bedicht. Beste Groeten |
|
| Clarice: | Dinsdag, januari 16, 2024 20:51 |
| Mooi gedicht gts Clarice | |
| Dirk Hermans: | Dinsdag, januari 16, 2024 19:47 |
| Mooi | |
| Compostje: | Dinsdag, januari 16, 2024 11:11 |
| Het licht in de donkere duisternis, mooi en graag gelezen Christina | |
| waterval: | Dinsdag, januari 16, 2024 10:09 |
| je blijft de mooie dingen zien, dan kan alleen maar met jouw poëtische ziel.... groetjes, ~~~waterval~~~ |
|
| teun hoek: | Dinsdag, januari 16, 2024 10:08 |
| mooi.th |
|
| Anneke Bakker: | Dinsdag, januari 16, 2024 10:04 |
| Wat een prachtig gedicht Christa, heb het met stille bewondering gelezen. Lieve witte winterse groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 januari 2024 | ||
| Thema's: | ||