Wolfmaan
Wolvigen gaan alleen als kunst
voltalig en de nacht rust
't gehuil klinkt van ver
stoppen onze oren, onderdaks
schimmen en sprookjes dichtbij
hooghartige maan of lijkt dat zo
licht buur met ara in een kooi
kleuriger dan kan
juicht Zuid Afrika
gevangenis huist in de man
blijft roedel als schaduwspel
tot oorverdovend nader
wat ons doet, hoe het voedt
wolf zijn wij..
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, februari 29, 2024 12:44 |
| Dank je wel Louca ♡ | |
| louca: | Donderdag, februari 29, 2024 00:07 |
| Opnieuw zo mooi beschreven, prachtig :) | |
| september: | Vrijdag, februari 02, 2024 19:38 |
| Dank je wel Explicit. Voor je interessante reactie. En je mooie bijdrage. | |
| EXPLICIT: | Woensdag, januari 31, 2024 21:16 |
| Een ironie die pijn doet, raakt en dat volhardend blijft doen.. | |
| september: | Zondag, januari 28, 2024 10:29 |
| Dank jullie wel voor de fijne reacties. ♡ | |
| Ineke Dijkhuis: | Zondag, januari 28, 2024 03:54 |
| Mooi! | |
| Anneke Bakker: | Zaterdag, januari 27, 2024 17:30 |
| De maan kreeft geeft nu volop licht in dit gedicht. Je hebt er weer een mooie poëzie van weten te maken. Lieve groet en mooi weekend. Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, januari 27, 2024 15:18 |
| nachtelijk avontuur. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: september |  
|
|
| Gecontroleerd door: september | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2024 | ||
| Thema's: | ||