zee.
Zee.
De schelp fluistert
Haar lief’lijk bruisen
Als avondrood zwoele bries creeert.
Haar trage
Golfslag
Doet ademen waar rust jongleert.
Doch als de wind
Storm gaat formeren
Golven opzweept in volle kracht.
Daar wordt haar
Lief’lijkheid doorbroken
Wordt ’t al gekoppeld aan haar macht.
Dan slaan golven
Uiteen
Op standen, rotsen en pierenwanden.
Dan kolven
Duinen af
Op zee ontladen zich de ingewanden.
Bezoek haar ’t liefst
In hoog lentedagen
Als zonlicht nog geen parten speelt.
Zeewater verkoelt
In het aangename
Zee en strand dit alles deelt.
Th.
Reacties op dit gedicht
| Compostje: | Dinsdag, januari 30, 2024 09:22 |
| Je ruikt de zeelucht | |
| Ineke Dijkhuis: | Dinsdag, januari 30, 2024 01:03 |
| Prachtig! | |
| Dirk Hermans: | Maandag, januari 29, 2024 19:14 |
| Een hele mooie ode aan de zee | |
| Anneke Bakker: | Maandag, januari 29, 2024 15:46 |
| Wat mooi in dit gedicht verwoord Teun, Je boft, want je zit er dichtbij. Geniet ervan. Zonnige groet. Anneke |
|
| wytske: | Maandag, januari 29, 2024 14:23 |
| zee zand zaligheid mooie ode aan | |
| M-Rose: | Maandag, januari 29, 2024 09:45 |
| Homage | |
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: teun hoek | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2024 | ||
| Thema's: | ||