Een gewone vrouw 

Levend in Zaans antiek 

Met een psychische aandoening 

Gewoon een beetje ziek 

Zorgvragen gaan vóór 

En berichtjes geven geen wederhoor 

Ik ben ook al geen catwoman 

En de sensatie maakt me nu al ziek 

Als ik ooit van jouw ben 

Is dat niet voor publiek 

Maar kun je dat echt aan? 

In dit dorp zo aan de Zaan 

Waar groene huisjes staan 

Denk ik dat jij het niet echt bent 

Stoer en zo charmant 

Een stukje hart verpand 

Een oud deel van ons Nederland 

Maar ik geef niet mijn hand 

Ergens tussen molens, huisjes en antiek 

Voel ik me door interesse 

Nog steeds een beetje ziek 

Was ik maar je maitresse. 

Maar ik beeld me heel wat in, 

De man die ik bemin 

ik doe het lekker niet 

Ook niet als niemand het ziet

Ik die in stilte geniet 

En toen stiefelde die man 

Weer onwetend voorbij 

Dat dat zomaar kan, 

Maar die man is niet voor mij. 

Hier in een oud Nederland 

Wint weer mijn verstand

Het springt niet uit de band 

Wat maakt hem toch zo charmant? 

Toch laat ik het aan de kant. 

Wijze les:

 Je hoeft niet tegen iedereen die je om op te vreten vindt, te zeggen dat dat zo is.