En de zee nam...
En de zee nam…
de vrouw
staat roerloos
op het verlaten strand
ze kijkt naar de zee
nu zo kalm
zo rustig kabbelend
toen zo wild
bulderende golven
gevaarlijk en verraderlijk
steeds weer ziet ze haar kind
zich losrukkend
juichend rennend
naar die prachtige woeste zee
ze schreeuwde, schreeuwde
rende achter hem aan
ze was te laat
de golven hadden
haar kind al meegenomen
ze loopt langzaam
naar de zee
en verder
haar tranen
vermengen zich
met de druppels
van de golven
ze gaat naar haar kind
de vrouw
staat roerloos
op het verlaten strand
ze kijkt naar de zee
nu zo kalm
zo rustig kabbelend
toen zo wild
bulderende golven
gevaarlijk en verraderlijk
steeds weer ziet ze haar kind
zich losrukkend
juichend rennend
naar die prachtige woeste zee
ze schreeuwde, schreeuwde
rende achter hem aan
ze was te laat
de golven hadden
haar kind al meegenomen
ze loopt langzaam
naar de zee
en verder
haar tranen
vermengen zich
met de druppels
van de golven
ze gaat naar haar kind
Reacties op dit gedicht
| Compostje: | Maandag, februari 19, 2024 12:25 |
| Intriest Ineke maar mooi en aandoenlijk geschreven . | |
| teun hoek: | Maandag, februari 19, 2024 10:23 |
| troosteloos. th | |
| M-Rose: | Maandag, februari 19, 2024 09:46 |
| golven krassen hun herinneringen blijvend door het leven voelbaar diep in de ziel |
|
| Aquarel: | Maandag, februari 19, 2024 09:35 |
| Wat erg, aangrijpend geschreven. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ineke Dijkhuis |  
|
|
| Gecontroleerd door: Ineke Dijkhuis | ||
| Gepubliceerd op: 19 februari 2024 | ||
| Thema's: | ||