Het komt nooit niet meer terug
spelende kinderen laten me denken
waar is die tijd , waar is mijn jeugd
kan ik nog een bloemetje schenken
zo voel ik liefde , zo voel ik deugd
de jaren vliegen en staan soms stil
ik denk dan aan plezier en pijn
mijn hart voelt oud , mijn woorden kil
waar is het leven vol zonneschijn
mijn groot verlangen is nooit vertrokken
bergen beklimmen een heuvel of een brug
luisteren naar het gejubel van speelse klokken
het jonge leven komt nooit niet meer ... terug
Metske, 28/02/2024
waar is die tijd , waar is mijn jeugd
kan ik nog een bloemetje schenken
zo voel ik liefde , zo voel ik deugd
de jaren vliegen en staan soms stil
ik denk dan aan plezier en pijn
mijn hart voelt oud , mijn woorden kil
waar is het leven vol zonneschijn
mijn groot verlangen is nooit vertrokken
bergen beklimmen een heuvel of een brug
luisteren naar het gejubel van speelse klokken
het jonge leven komt nooit niet meer ... terug
Metske, 28/02/2024
Reacties op dit gedicht
| Ineke Dijkhuis: | Vrijdag, maart 01, 2024 02:01 |
| Heel mooi geschreven! | |
| EXPLICIT: | Donderdag, februari 29, 2024 21:23 |
| Jong of oud blijf je vast klimmen. En die klokken blijven zeker denderen. | |
| Aquarel: | Donderdag, februari 29, 2024 17:46 |
| Koester jouw jeugdherinneringen Metske, zo te lezen was het een fijne start van het leven en dat is een zegen. Het komt nooit meer terug, de tijd van toen is onherroepelijk voorbij, maar draag hem.met je mee, elke dag die jou gegeven is... Mooi geschreven. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: metske |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 februari 2024 | ||
| Thema's: | ||