achter gelaten stof
regenplassen glinsteren
en weerspiegelen
een lichte schittering
afkomstig van het zwakke licht
van een lantaarn
straten geven een blik
van eenzame soberheid
alles lijkt triest en grijs
het lijkt of komt er nooit
een eind aan depressie's
winden zingen van woede
liederen zwaar en droevig
takken buigen van sterke bomen
maar het riet danst
zwaait krachtig en moedig
regenbuien spoelen schoon
wat de boze wind
aan stof achterliet
zoals tranen dat kunnen
met stil en eenzaam verdriet
christa
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, maart 07, 2024 12:22 |
| Wat gevoelig mooi Christina. Liefs | |
| Ineke Dijkhuis: | Donderdag, maart 07, 2024 02:09 |
| Een gedicht dat raakt. | |
| EXPLICIT: | Woensdag, maart 06, 2024 22:24 |
| Een lastige weergave in beeld zo Christina, lijkt een foutje in het programmeren? Depressie, tsja het blijft een marteling, des te meer je mee wilt doen de groter die onmacht.. Zelfs even diep ademhalen kleeft vaak in een langdurig vasthoudend verstikkend moment |
|
| teun hoek: | Woensdag, maart 06, 2024 18:46 |
| twee kantig dus. th | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, maart 06, 2024 18:28 |
| Rakend mooi gedicht , gelukkig is niet alles triest en grauw en grijs, Maar goed dan dat het fictief is Christa, Hopelijk gaat alles goed met je, Lieve groet. Anneke |
|
| Aquarel: | Woensdag, maart 06, 2024 15:34 |
| Rakend mooi geschreven, depressie voelt eindeloos... soms is dat ook zo, voor sommige mensen gaat het nooit over. Ik heb dat gezien in klinieken in de psychiatrie. Mensen die daar altijd blijven wonen. Voor mijzelf komt en gaat het met vlagen. Altijd sluimerend aanwezig, dat wel. Maar het is werkelijk een prachtig gedicht. Gelukkig fictie. Liefs, Aquarel |
|
| Frank_V: | Woensdag, maart 06, 2024 14:09 |
| Mooi gevoelig gedicht! Mijn persoonlijke ervaring is dat depressie ooit overgaat, maar wel altijd blijft sluimeren |
|
