Lieve jij,

Over een paar daagjes zou je bij mij in m’n armen liggen. 

Maar daarentegen ben je al zolang niet meer bij mij. 

Ik had urenlang jouw schopjes moeten voelen en je hikjes op de echo moeten zien.

3 keer mocht ik je hartje zien kloppen, 

3 keer mocht ik zien hoe jij groeide in mijn buik. 

Tot die ene dag, waar je ineengekropen stilletjes lag, 

geen knipperend hartje meer.

Je hield je die weken daarvoor stevig aan mij vast. 

Al dat bloed en die pijn en nog bleef jij bij mij. 

Je liet mij van vreugde naar verdriet en weer naar hoop en toen teleurstelling, 

Je liet mij zoveel van je houden, 

En mijn lichaam liet jou in de steek..

Na weken vasthouden, 

Wilde je ook niet loslaten toen je er eigenlijk niet meer was.

Hoe tegenstrijdig was het, 

Dat ik jou ineens uit mijn buik wilde.

En toen

Toen ik die pilletjes nam

Urenlang weeen en weenen 

Maar je uiteindelijk pas ruim een week later kwam, 

onvoorbereid, onder de douche 

Helemaal intact,

Beschermt in jouw coconnetje 

Niet meer “veilig” in mijn buik.

Over een paar dagen, 

Had ik jou voorzichtig mogen aankleden,

Had ik je gevoed met mijn lichaam,

Had ik je gekust met mijn lippen, 

Jouw zachte handjes gestreeld,

Jouw tranen gedroogd,

En jij de mijne..

Nu droog ik ze zelf,

Met de gedachte dat jij mij moeder hebt gemaakt,

Een onzichtbare moeder van een ongekend kindje,