Rusten
Heimelijk verlangend
Naar twee armen om haar heen
Beseft ze dat niemand voor haar dit leven kan leven
Dat ze zelf dit pad moet bewandelen
Dit pad, door God haar gegeven
En moet ze zelf hier van leren
Gaan vertrouwen en berusten
Tot het haar tijd is
En ze zelf mag gaan rusten
Naar twee armen om haar heen
Beseft ze dat niemand voor haar dit leven kan leven
Dat ze zelf dit pad moet bewandelen
Dit pad, door God haar gegeven
En moet ze zelf hier van leren
Gaan vertrouwen en berusten
Tot het haar tijd is
En ze zelf mag gaan rusten
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Woensdag, april 17, 2024 14:48 |
| Mooi geschreven, ja, het moet zelf, toch soms zou die geborgenheid van armen om je heen fijn zijn. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: 65@syl | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 april 2024 | ||
| Thema's: | ||