Zo ineens breekt alles open
Laat mijn verdriet van zich horen
Schreeuwt het gemis harder dan ooit
Word ik herinnert aan de plotseling
Aan een naderend afscheid
Waarvan mijn hart zei nooit
Als ik bewust het gemis probeer te voelen
Zet dit zich om in diepgewortelde angst
Gooi ik de kuil van ongewenste emoties dicht
Wieg ik mijzelf weer rustig
Veeg ik mijn tranen weg
Bang dat ik onder het gewicht van deze chaos zwicht
Ik voel ongewilde gevoelens in mij ruzie maken
De woede, het gemis, het intense verdriet
Maar ruimte geven weiger ik te doen
Ik gun mijzelf het proces van rouwen niet
Want in de onbekendheid van enkel rouwen
Het bevechten van gevoelens
Ben ik verdwaald geraakt
In de jungle van mijn emoties
En de drang naar stabiliteit
Voel ik wel
Voel ik niet
Ben ik doof voor het geschreeuw van mijn eigen verdriet
Overstemd de stilte van het gemis het eeuwig houden van
Doe ik het verkeerd
Of doe ik het stiekem toch goed
Ik ben continue zo enorm in de war
Omdat ik niet weet
Gewoonweg niet weet
Hoe ik rouwen moet