Ergens op een mooie warme Junidag, 

Toen fel rode lipstick in de mode was. 

Gaf ik je een kusje op je kale hoofd- 

En ik zei: ‘Schat je hebt me aangenaam verdoofd,

Maar ik moet- moet gewoon weer verder.’ 

De naturelle haren en de pure nostalgie. 

De plaatselijke afkeer van duidelijke magie. 

Maar ik ben, ben hier zo aan verknocht. 

Verliefd op die man is pure magie, 

Het niet kunnen vergeten is dan weer psychiatrie. 

En ik weet, nee ik heb aan je spirits beloofd- 

Dat ik goed voor je ben als je mijn hart weer rooft. 

Maar nu, nu moet ik weer verder. 

Verder als een golden oldie in deze suffe tijd, 

Geef me even, en ik ben weer bevrijd. 

Ook al was het even fijn.

Verliefd op jouw te zijn.  

Ver-liefd, verliefd op een magische man 

Die meer dan een gewone vent kan 

Maar het gaat niet! Nee, nee. 

Het gaat niet, nee. Nee. 

Dus ik moet zowaar weer verder. 

Ik kan niet, ik zit hartstikke vast. 

Maar ver-liefd, verliefd op hem totdat ik barst 

Maar ik moet verder, la-da. Verder, ja-ja.

Verliefd op die man is pure magie 

Het niet kunnen vergeten is dan weer psychiatrie 

En ik weet, nee ik heb aan je spirits beloofd 

Dat ik goed voor je ben als je mijn hart weer rooft 

Maar nu gaat het niet, en is het niet te doen 

Dus ik geef je nog een keer die stiekeme zoen 

Het is niet oké voor ons goede fatsoen 

Want het gaat niet, la-da! 

Ver-liefd, verliefd op een magische man 

Die meer dan een gewone vent kan 

Maar het gaat niet! Nee, nee. 

Het gaat niet, nee. Nee. 

Dus ik moet zowaar weer verder.

Gewoon zoals elke dag.