WE HIJGEN



mens
de mens
in geboorte erkend

eert eerst
zichzelf
en dan zichzelf
in de ander

de ander reikt
strekt, helt en verstijft
aanraking en gedeeldheid
spuwen in het gezicht

de man, hij, zichzelf en z'n ander
zij samen geboren
vertalen onrust
in wat heden moest zijn

we staan stil
we hijgen
en leggen stillekes
onze wapens neer

dit is geen slagveld
dit is een klare vlakte
waar niemand iemand is
waar het onze de vele ik-jes omarmt

waar einde begin baart
waar stilte stormt
waar storm sterft

waar ik jou help
waar jij mij helpt
jou te helpen
mijzelf te helpen

en alles eindigt

in een verpakt doosje
met een strik, roze

met daarin één kus
op je mond

slaap zacht, schat
ik slaap mee