Wat te doen?


Zo ging het jaren beter, alles wat ik deed,
deed ik voor mezelf.
Maar nu lijk ik in heel veel dingen mezelf te moeten veranderen. 
Weer opnieuw mezelf uitvinden.

Zoveel heb ik al veranderd,
ik ben allang mezelf niet meer.
En nog, is het niet goed genoeg.
Zo lijkt het zo te zijn.

Ik onder ga weer zoveel fouten,
ik verlies mezelf in het proces.
Ben getrouwd met iemand die zegt mij te kennen,
maar zelf niks verandert aan alles wat ik der aangeef.

Ze oogt zo perfect te zijn, Ze ziet mij struggellen, maar kan mij gewoon niet te gemoet komen.
Dan denk ik.... Rennen ver weg van hier, dit is vergif voor mijn zijn...
Maar dat rennen gaat niet, ik kan niet mijn vier kinders achterlaten.
ze vervolgens met een beetje mazzel maar 6 maanden in een jaar zien.

Maar ze zal nooit accepteren hoe ik ben en wat ik nodig heb,
alles draait om haar, als zij maar gelukkig is,
maar ik zit tegen het randje aan.
Een duwtje en ik val weer ver van de berg, wat ik zelf verzet heb, af.

Met de handen in de haren,
Een emotionele roallercoaster, 
Angsten, agressie, verdriet, onmacht, depressies, wantrouwen, etc.
IK BEN OP!

Maar wil niet opgeven, 
opgeven is geen optie,
Ik moet voor mezelf opkomen,
ik moet vooral voor mijn kinderen op komen.

Het is tijd dat zij eens gaat veranderen als ze de relatie wilt doen slagen.
Ik heb een hoop gemissen, ik heb een hoop benodigtheden en behoeften,
ik kom die van haar al jaren te gemoet,
maar mevrouw leunt achter over, heeft het blijkbaar goed voor elkaar.

Ze investeerd niks, geen verandering in de 9 jaren dat we nou samen zijn.
ze is nogsteeds diegene die ze was. geen toekomst visie.
over tien jaar zal ze nog zo zijn ben ik bang voor.
En ik... Ik ploeter, ik struggel, ik vecht, ik cijfer mezelf steeds meer naar de achtergrond.
Ik voel me in het nauw en maak hele bizarre sprongen.
sprongen die niet nodig zouden hoeven zijn, als ze zelf eens veranderd

Maar niet is minder waar, ik praat, communiceer, overleg en deel...
Maar ben niet belangrijk genoeg voor der, zo voelt het. Ze speeld de zielige kaart,
gooit oude pijntjes voor mijn voeten, daar waar ik alles op alles zet te veranderen.
Met o zoveel fouten tussen door in het proces.
Ik wil weg, ik wil een berg opzoeken en daar verblijven.
Lucht, dat ik wat ik nodig heb,
ruimte, rust, begrip, bewondering, genegeheid, 
DOPAMINE!!

Ze weet hoe ik ben... lijkt mij...
Ze weet wat ik nodig heb op gelukkig te zijn... lijkt mij...
Nou het lijkt mij van niet...

Triest maar waar, toch ga ik door tot ik er dood bij neerval,
niet voor mij, maar voor mijn kinderen.
Ben het hen verschuldigt

Zo leef ik als een ADHD'r met voor mijn gevoel een Narcist..