aan alles komt eens een eind
ik hou ervan
van de herfst de grilligheid
kleuren die warmte stralen
grijze luchten en achtergrond
op een dag van regen en wind
ook van de herfstzon
die regendruppels als parels
laat schitteren op gevallen bladeren
en in een gesponnen web
het goud laat hangen op takken
dan voel ik nostalgie
en koester de weemoed
't leven is als de seizoenen
een komen en gaan van tijden
aan alles komt eens een eind
maar na iedere winter
is er weer een nieuwe lente
zo draaien we rond in de cirkel
in een wereld van seizoen
tot seizoen het enige verschil is ...
voor heel veel dierbaren
is er geen nieuwe lente meer
voor hun is alles voorbij
hun klokje stopte met tikken
en zijn seizoenen nu eeuwigheid
ik koester de herinnering
in mijn nostalgische weemoed
christa
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Zaterdag, september 28, 2024 19:09 |
| Als het geen komma was, maar een punt... weemoedig maar zo mooi! |
|
| Dirk Hermans: | Zaterdag, september 28, 2024 08:40 |
| Mooi | |
| Compostje: | Vrijdag, september 27, 2024 20:53 |
| Bijzonder gedicht Christina. | |
| Aquarel: | Donderdag, september 26, 2024 23:01 |
| Gevoelig en beeldschoon geschreven. Liefs, Aquarel |
|
| Ineke Dijkhuis: | Donderdag, september 26, 2024 20:51 |
| Prachtig! | |
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2024 | ||
| Thema's: | ||