Symfonie van eenzaamheid
het leek of wolken
ingepakt waren in watten
boven lariksen weerspiegelend
in het bevroren water
glad als een glazen fles
rimpelloos stil
de wind huilde en ademde kou
door de kale takken een
symfonie van eenzaamheid
de nacht viel vroeg
zonder maan en sterren
geen richtaanwijzers in het donker
als de storm van de nacht zwijgt
zijn woede heeft bedaard
komt de rust als een zachte zegen
valt er een zachte deken van wit
dan is de wereld weer
in balans ongestoord en klaar
christa
