Uit mijn handen
Zij is alles wat er nog staat van onze stille strijd
Misschien dat ik het op de foto zet, als je hem dan inlijst
Geef me je glimlach met geschilderde krullen op een gebroken canvas
Een waarvan je beloofde dat hij voor mij was
Ik heb mijn wereld aan het kruis genageld om de jouwe te zijn
Je geschaduwd, vastgehouden, de nacht ontvreemd en mezelf verkleind
Zou je me het vragen, als we aan de rand van jouw platte wereld staan
Dan had ik deze strop opnieuw om mijn eigen nek gedaan
Ooit vroeg ik je om me alles te geven
Dus hier heb je mijn waarheid, mijn pijn en mijn leven
Mijn tanden bijten op de kogel die door jouw kerk doorboort
Liefde kan ik je niet geven, omdat hij haar toebehoort
Misschien dat ik het op de foto zet, als je hem dan inlijst
Geef me je glimlach met geschilderde krullen op een gebroken canvas
Een waarvan je beloofde dat hij voor mij was
Ik heb mijn wereld aan het kruis genageld om de jouwe te zijn
Je geschaduwd, vastgehouden, de nacht ontvreemd en mezelf verkleind
Zou je me het vragen, als we aan de rand van jouw platte wereld staan
Dan had ik deze strop opnieuw om mijn eigen nek gedaan
Ooit vroeg ik je om me alles te geven
Dus hier heb je mijn waarheid, mijn pijn en mijn leven
Mijn tanden bijten op de kogel die door jouw kerk doorboort
Liefde kan ik je niet geven, omdat hij haar toebehoort
Over dit gedicht
| Auteur: shadowstander | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 december 2024 | ||
| Thema's: | ||