Rouw (voor Wytske)
Rouw (voor Wytske)
Doorheen de tijd,
slijt verdriet niet.
Levensvragen dragen
tranen die plengen.
Zal toekomst troost brengen?
Gemis, zo groot,
dood nam hem mee.
Niet langer wij twee.
Nu ik alleen...
Ik kan het wel,
maar het voelt gemeen.
Zal tijd mij leren
ermee leven?
Ondanks leegte
nog veel te geven.
Aquarel
Doorheen de tijd,
slijt verdriet niet.
Levensvragen dragen
tranen die plengen.
Zal toekomst troost brengen?
Gemis, zo groot,
dood nam hem mee.
Niet langer wij twee.
Nu ik alleen...
Ik kan het wel,
maar het voelt gemeen.
Zal tijd mij leren
ermee leven?
Ondanks leegte
nog veel te geven.
Aquarel
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Maandag, januari 06, 2025 14:05 |
| Wytske, wat fijn dat je het gedicht herkenbaar en mooi vindt. Ik hoopte jou wat steun te geven op deze manier. Teun Hoek, bedankt voor het lezen en reageren. Ik geef de steunende berichten ook door aan Wytske Liefs, Aquarel |
|
| teun hoek: | Maandag, januari 06, 2025 11:48 |
| heel veel sterkte | |
| wytske: | Maandag, januari 06, 2025 11:33 |
| Wonderlijk hoe jij in dit gedicht mijn gevoel weet te beschrijven, in een paar ongelofelijk mooie zinnen. Uit mijn hart --bedankt--lieve Aquarel Liefs van Wytske | |
| Aquarel: | Maandag, januari 06, 2025 10:09 |
| Dank je wel Compostje, ik schreef dit gedicht voor Wytske. Haar man is ruim een jaar geleden overleden. Het gaat niet over mijzelf. Liefs, Aquarel |
|
| Compostje: | Maandag, januari 06, 2025 09:35 |
| Mijn welgemeende deelneming Aquarel. | |
