28 jaar geleden
werd een zaadje geplant
een bloem groeide eruit
het werd een rode roos

Het groeien was niet simpel
er werd slecht voor gezorgd
Er werd geen voeding gegeven 
en het ontbrak aan zon en water

Het bloeien lukte niet, 
de roos deed haar best
Maar ondanks alle moeite
werd de grond veel te broos

De vele inspanningen
werden niet beloond
de roos werd vertrapt
en kreeg meer dan één optater

De grond werd hard
veel te droog
het vertoonde barsten
tot diep in de grond

Toen kwam er water
een persoon kwam helpen,
maar was die druppel water
wel een hulp? 

De roos keek vol argwaan
naar die druppel die geboden werd
Zou dat voldoende zijn? 
Of is het te diep, die wond? 

Ook een regenbui
kon de roos weinig deren
Want ervaring leerde ze
Dat het veiliger was in haar schulp

Iedereen gaf een druppel
in een poging om de roos te helpen
maar elke keer bleek het een vage belofte
die de pijn blijkt te rekken

Want zelfs de mensen 
die een jaar of langer water gaven
besloten op een dag
te vertrekken. 

De roos voelde twijfel
diep in zich
de warmte van het water
bracht enkel angst in haar ziel

Zou deze regenbui, hulp bieden
waar ze lang op had gewacht?
Of zouden ook deze druppels
weer leiden tot een breuk, een val

De roos keek naar de regen
met een mengeling van hoop en vrees,
maar de ervaring fluisterde in haar oor:
"Niet weer, hun gedrag is enkel een piel."

De druppels vielen, maar haar wortels
bleven diep in de oude, droge grond,
om niet te worden gekwetst
door wat zou kunnen zijn, of niet.