Metamorfoses
moeder is het aanraken van zijn lijf verleerd
dat al een week lang in de steigers staat
ze wil hem niet, omdat hij langzaam vergaat
hem beminnen heeft ze zich afgeleerd
aan zijn verzorging begint ze nog niet
de stenen ogen broos, het hout vrij zwak
eens voelde zij zich bij hem op haar gemak
nu is alleen de voeg nog tastbaar gebied
ze vindt het niet erg dat ze hem verbouwen
er blijven teveel mankementen zichtbaar
die nodig toe zijn aan een vernieuwing
uitstekende specie wil ze wel versjouwen
al was hij wel van steen en onbuigbaar
zijn lijf toonde tekenen van verwering
Reacties op dit gedicht
| Compostje: | Dinsdag, maart 11, 2025 10:35 |
| Mooi geschreven Wijnand en knap metaforisch. | |
| Aquarel: | Dinsdag, maart 11, 2025 10:17 |
| Ik las hem al eens eerder, erg mooi geschreven. Ik wilde hem vergelijken met de eerder geplaatste versie, want misschien heb je eraan geschaafd, maar jouw lijst met gedichten kan ik niet meer vinden. In ieder geval een sterk gedicht, waarin de moeder haar zoon als bouwwerk ziet. Het gebrek aan warmtevolle moederliefde raakt me. Liefs, Aquarel |
|
| christina: | Dinsdag, maart 11, 2025 09:13 |
| Het gedicht is heel krachtig en raakt aan diepe emoties en de complexiteit van menselijke relaties. een paar gelezen liefs christa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wijnand. |  
|
|
| Gecontroleerd door: wijnand. | ||
| Gepubliceerd op: 11 maart 2025 | ||
| Thema's: | ||