Teken van leven
Sneeuwklokjes buigen
in meedogenloze kou, ze staan daar
hun bleke gezichten naar beneden gericht.
Misschien zijn het rouwenden zonder tranen,
om het jaar
stilzwijgend begraven onder de sneeuw
een verdriet te diep voor woorden.
Of misschien zijn het opstandelingen,
uitdagend in al hun broosheid,
demonstranten die leven in
een seizoen dat overgave eist.
Misschien zijn het ballingen
verstoten
uit een warmere, vergeten plaats
buigend in berusting
voor dit koude, genadeloze koninkrijk.
Misschien dragen ze wel de herinnering
aan een wereld
ooit bruisend van geluid en kleur -
bleke restanten van iets groots
dat verloren is gegaan.
De sneeuwklokjes laten hun hoofdjes hangen
in het schemerige winterlicht
gebogen als in gedachten verzonken.
Misschien zijn het filosofen
die de paradox overdenken
van hun eigen bestaan -
levend
maar omringd door dood
zacht
te midden van harde randen
ijs en steen.
Of misschien zijn het samenzweerders
die geheimen fluisteren
aan de bevroren grond,
met gebogen hoofd bewaken ze waarheden
die te breekbaar zijn om te verheffen
in de wind.
Of misschien
is er geen grootse betekenis
geen verborgen boodschap
maar buigen ze
simpelweg
omdat het is zoals het is.
Ze zijn wat ze zijn
en hun buigen herinnert eraan
dat onopgesmukt bestaan genoeg is;
gewoon
een teken van leven
dat opbloeit
in een keiharde wereld.
in meedogenloze kou, ze staan daar
hun bleke gezichten naar beneden gericht.
Misschien zijn het rouwenden zonder tranen,
om het jaar
stilzwijgend begraven onder de sneeuw
een verdriet te diep voor woorden.
Of misschien zijn het opstandelingen,
uitdagend in al hun broosheid,
demonstranten die leven in
een seizoen dat overgave eist.
Misschien zijn het ballingen
verstoten
uit een warmere, vergeten plaats
buigend in berusting
voor dit koude, genadeloze koninkrijk.
Misschien dragen ze wel de herinnering
aan een wereld
ooit bruisend van geluid en kleur -
bleke restanten van iets groots
dat verloren is gegaan.
De sneeuwklokjes laten hun hoofdjes hangen
in het schemerige winterlicht
gebogen als in gedachten verzonken.
Misschien zijn het filosofen
die de paradox overdenken
van hun eigen bestaan -
levend
maar omringd door dood
zacht
te midden van harde randen
ijs en steen.
Of misschien zijn het samenzweerders
die geheimen fluisteren
aan de bevroren grond,
met gebogen hoofd bewaken ze waarheden
die te breekbaar zijn om te verheffen
in de wind.
Of misschien
is er geen grootse betekenis
geen verborgen boodschap
maar buigen ze
simpelweg
omdat het is zoals het is.
Ze zijn wat ze zijn
en hun buigen herinnert eraan
dat onopgesmukt bestaan genoeg is;
gewoon
een teken van leven
dat opbloeit
in een keiharde wereld.
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Zaterdag, maart 15, 2025 11:13 |
| Wie zalt zeggen De natuur is een volkomen mysterie. |
|
| september: | Vrijdag, maart 14, 2025 22:45 |
| Zijn en bloeien ze puur | |
| september: | Vrijdag, maart 14, 2025 22:44 |
| Heel mooi in eenvoud | |
| Clarice: | Vrijdag, maart 14, 2025 17:33 |
| Ze overleven | |
| christina: | Vrijdag, maart 14, 2025 15:38 |
| Het sneeuwklokje staat symbool voor hoop en vernieuwing, omdat het bloeit als de winter bijna voorbij is en de lente op komst is. Het is ook het symbool van zuiverheid en onschuld, vanwege de witte kleur. Ik wordt er blij van als ik ze zie verschijnen en soms met hun klokjes boven de sneeuw graag gelezen liefs christa |
|
| Aquarel: | Vrijdag, maart 14, 2025 10:32 |
| Ik word altijd een beetje blij wanneer ik ze zie. De sneeuwklokjes, een van de eerste signalen dat de lente eraan komt... De tedere klokjes luiden de lente in als het ware... Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ErikG 64 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2025 | ||
| Thema's: | ||