SvišÅ¥ík
Zo nu en dan voel ik die pijn, dan doet het zeer,
een pijnlijk besef: ik ben niet langer zijn Beertje meer.
Wij samen waren niet perfect, echt verre van,
maar die rare snuiter, dat was mijn man.
Hij was mijn liefje, mijn beste vriend, mijn maat,
hij leerde me dingen, liet me lachen, en gaf me raad.
Samenwonen met onze honden, in een huis met een tuin,
het waren mooie dromen, maar vervielen uiteindelijk in puin.
Verandering verdroeg hij slecht, hij miste zijn thuis,
slechts kort waren we samen, maar ontvluchtte mij en het huis.
Hij is gevlucht naar de geborgenheid van het bekende,
ik bleef alleen achter, zinkende in mijn ellende.
Weinig dagen verkeren zonder dat hij mijn gedachten passeert,
de afzondering heeft mij in ieder geval één ding geleerd.
Ik dacht dat ik hem niet zou missen, ik ben toch niet sentimenteel?!
Want ik ben altijd sterk, heb altijd een antwoord en ben altijd rationeel.
De werkelijkheid is weerbarstiger dan ik had gedacht,
ik haat hem niet, ik mis hem wel, en meer dan verwacht.
Chýbaš mi SvišÅ¥ík