Wanneer je iemand niet alleen als persoon mist maar de plek die alleen door zijn aanwezigheid oplicht.
Die rust die hij je geeft, de warmte van zijn blik.
De droom van wat er zou kunnen zijn, maar nu tussen jullie in zweeft.
Dat gemis is geen fout. Het is geen teken dat je zwak bent. Het is liefde die nergens naartoe kan. En dat doet pijn.
Maar terwijl je hem mist gebeurt er iets groots in jou: jouw hart leert zijn eigen diepte kennen. En hoe leeg het nu ook voelt - dit soort liefde laat nooit alleen verdriet achter. Er komt iets uit voort. ALTIJD!
â¤ï¸