Je hand op mijn huid,

waar ik ooit rust vond,

voelt nu als een echo

van iets dat niet meer van ons is.

Elke kus, elke aanraking,

doet me haar schaduw voelen —

hoe zij was waar ik dacht

dat alleen ik mocht zijn.

Mijn veilige haven,

ons heilig verbond,

is gescheurd als een dun vel papier,

verraden door heimelijke vingers.

En de mooiste herinneringen,

waar ik vroeger in wegdroomde,

zijn nu slechts toneelstukjes

waar ik met pijn naar kijk:

was jouw glimlach echt,

of was ik slechts publiek

bij een voorstelling

die jij al voor haar repeteerde?

Wat jij gaf als belofte,

voelt nu als een leugen

die in mijn poriën is gekropen,

die ik niet kan afwassen,

hoe hard ik ook schrob in gedachten.

En toch, hier staan we,

tussen wat was en wat is,

met handen vol scherven

en de vraag:

kunnen we opnieuw bouwen,

of blijf ik steken in het verleden

dat jij hebt opengebroken?