Versmelting
Mijn hoofd is vol, mijn hart te zwaar,
ik draai en keer, maar kom niet klaar.
De plasticiteit waarnaar ik verlang,
komt niet uit feiten – koud en wrang.
Gedachten jagen, niets verhuld,
de waarheid sluimert, ongeduld.
De geest moet buigen, stil en zacht,
als lakens om een naakte nacht.
Liefde brandt, schuurt, snijdt zich vrij,
ik wil ons – puur, jij in mij.
Weg met pijn, omhoog het licht,
een versmelting in één vergezicht.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: The Addict | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 mei 2025 | ||
| Thema's: | ||