Een steen viel met echo
Een steen viel met echo
*****
schaduw vlecht door gras
de wind zonder naam zingt
geen begin geen einde
alleen stappen in zand
water draagt dagen
laat ze stromen zonder vraag
een vogel verdwijnt in de lucht
zoals tijd in adem
een steen viel met een echo
bleef hangen tussen ribben adem
herinnering niet zacht niet gewillig
maar als een vraag zonder antwoord
de grond nam hem aan onbewogen
stil het stof verhulde niets
en toch ergens in het breken
lag een stukje zon gevangen
*****
christa
Reacties op dit gedicht
