De laatste roos
De laatste roos
*****
de laatste roos
waar bloemen fluisterden
staat een struik half uit zicht
in een tuin die niemand kent
mist tilt haar doornen omhoog
als tekens in vergeten schrift
en aan haar ziel bloeit een roos
diep kersenrood
bijna zwart in ochtenddamp
haar bladeren buigen
alsof ze iets oud dragen
en in het dauwlicht
blinken parels als ogen
van wie eerder ging
de lucht zindert zonder reden
grond ademt niet van aarde
maar van wachten en men zegt
wanneer deze roos sterft
verdwijnt een naam die ooit
niet uitgesproken werd
en breekt de ring van dromen
die terug wilden keren
*****
christa
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 juni 2025 | ||
| Thema's: | ||