de hemel veegt blauw langs ochtendstilte takken krabbelen dromen op lucht een sloot glanst als nat linnen waar kikkers plonsen in penseelklanken
de reiger trekt contouren van balans tussen dood en leven tint per tint en jij loopt daar geen toeschouwer maar een kwast met ziel die zelfs stiltes kleur geeft
want alles ademt verf alles leeft als lijn de wereld… een schilderij waar jij op bent gezet in zachte penseelvorm en het doek beweegt nog telkens jij verder kijkt