Ik was van mij
Ik was van mij.
Tot zij kwamen
en zonder vragen
namen wat nooit van hen was.
Sindsdien loop ik
in een lichaam
dat niet meer veilig voelt.
Alsof het niet meer
van mij is.
Ik raak mezelf kwijt
bij elke herinnering,
elke schaduw op mijn huid.
Soms wil ik verdwijnen,
stil worden,
voor altijd.
Maar diep in het donker
voel ik een restje van mij.
Klein.
Maar levend.
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, juli 28, 2025 11:08 |
| Zolang dat er is zit het ( en jij) daar goed. Mooi gedicht. |
|
| Hans Winter: | Zondag, juli 27, 2025 15:41 |
| klein zijn... wie kan wezen als kleine wordenaar naar woorden om verhalen te maken, delers na te lezen, weet van vrezen leven te raken. groetje voor je goede moed, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gothhell | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 juli 2025 | ||
| Thema's: | ||