De dans


Ik heb je zo vaak gezegd
dat ik niet dans.
Maar jij pakt mijn hand
en leidt me zachtjes naar de dansvloer.

De muziek tilt mij op
en ik merk dat ik beweeg,
alsof mijn lichaam zich herinnert
dat het altijd al kon dansen.

Jouw blik, je geur, je heupen,
ze trekken me los
uit de stemmen die vertelden
hoe ik moest zijn.
Ik geloof ze niet meer.

Ik staar naar mijn voeten,
jij lacht,
en tilt mijn gezicht omhoog.
In je ogen vind ik een ruimte,
een spiegel,
een plek waar ik mezelf
voor het eerst herken.

De wereld draait rond ons heen:
kaarslicht schittert,
kringen rook schrijven geheimen in de lucht.
We zweten, we lachen,
en het lijkt alsof de muziek
al eeuwen op ons heeft gewacht.

Voor het eerst voel ik me licht,
vrij,
alsof de angst uit mijn hart is gegleden.
Alsof ik eindelijk meedoe
aan de dans
waar ik al die tijd
naar heb verlangd.

En als de nacht zich sluit
rond onze lichamen,
blijft jouw hand in de mijne
als een belofte
dat ik nooit meer hoef te vergeten
hoe dansen voelt
als ik met jou dans.