Zeezinnen XXVII
Vertaal mij
in wat rest van woorden
maak me terug voelbaar
naar het licht
Vertrouwde wegen
schuiven langzaam dicht
dat is nu zo
een avond
Diep voelend waar
heimwee in mijn zinnen schuilt
Nomade ben ik
In een wereld van blinde gezichten
tussen gebroken beelden van was
Stilzwijgend
blijven voelbaar de krassen
Na de vloedgolf van deze nacht
Sluier lichten
bedekken de zee als bloemen
Nevels van glas in de verte
haar zwerven
Eindeloos
haar dans vervagend als een wegebbende fluister
Haar stormen in mij onuitwisbaar bitterzoet en zout
in wat rest van woorden
maak me terug voelbaar
naar het licht
Vertrouwde wegen
schuiven langzaam dicht
dat is nu zo
een avond
Diep voelend waar
heimwee in mijn zinnen schuilt
Nomade ben ik
In een wereld van blinde gezichten
tussen gebroken beelden van was
Stilzwijgend
blijven voelbaar de krassen
Na de vloedgolf van deze nacht
Sluier lichten
bedekken de zee als bloemen
Nevels van glas in de verte
haar zwerven
Eindeloos
haar dans vervagend als een wegebbende fluister
Haar stormen in mij onuitwisbaar bitterzoet en zout
Reacties op dit gedicht
| Ineke Dijkhuis: | Zondag, september 14, 2025 19:38 |
| Prachtig! | |
| Aquarel: | Zondag, september 14, 2025 18:37 |
| Om te herlezen, zo mooi. Liefs, Aquarel |
|
| Johny Donovan: | Zondag, september 14, 2025 17:44 |
| Een woord.....schitterend | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: M-Rose | ||
| Gepubliceerd op: 14 september 2025 | ||
| Thema's: | ||