Overgave 

Ze was op zoek naar het licht
en vond het donker.
Het sloot zich om haar heen
als een stilte zonder einde.

Ze dacht dat ze verloren was,
verdwaald in een leegte
waar geen richting meer bestond,
alleen schaduw en angst.

Maar toen ze zich overgaf,
niet langer vocht of vluchtte,
merkte ze dat het donker
haar niet verzwolg, maar droeg.

Het fluisterde zacht:
“Ik ben niet je vijand,
ik ben de ruimte waarin
je jouw eigen licht herinnert.”

En langzaam, heel langzaam,
ontdekte ze een warmte binnenin,
een klein, onwankelbaar licht
dat nooit verdwenen was.

Het donker werd een veilige plaats
waar tranen konden rusten,
waar vermoeidheid mocht bestaan,
en hoop weer adem vond.

Zo leerde ze:
het licht waarnaar ze zocht
lag niet buiten bereik,
het leefde al in haar.

Iedere nacht die valt
brengt sterren als houvast:
zelfs in het diepste donker
is er altijd iets dat sprankelt.

Nu weet ze; als de nacht komt,
hoeft ze niet te vrezen.
Want ze draagt het licht,
het leeft in haar.

Altijd,
overal,
onuitdoofbaar.