Betonnen gevoel
mijn ogen schitterden in schijnsel van de maan
waterlanders stroomden vrij-uit, 'k kon het niet meer aan
mijn stem moest snikken, ik kon niet praten
door de emotie die ik verborg, 'k moest het wel zo laten
mijn hart wilde het allemaal snel vergeten
niet meer verlangend van jouw aandacht willen eten
mijn longen snakte naar een vrije ademtocht
een stalen kooi had me gekluisterd, mijn heil was verkocht
mijn verstand regiseerde de harde woorden
mijn "heart of stone" was herboren
als een kip zonder kop doolde ik rond
wie had ik eigenlijk het meeste verwond?
zwaar plof ik telkens in een stoel
geen leven zo, met dit betonnen gevoel
Reacties op dit gedicht
| Peter Pan: | Vrijdag, juni 07, 2002 23:49 |
| what's different about her? i don't really know no matter how i try i just cant make her cry .... |
|
| nena: | Vrijdag, juni 07, 2002 22:12 |
| Here comes's the little girl I see here walking down the street She's all by hereself. I try and knock here off her feet. But, she'll never break,never break, never break,never break This heart of stone. *nena* |
|
| Hanneke Eirinn: | Vrijdag, juni 07, 2002 18:02 |
| droef Peter.. | |
| Susanne X: | Vrijdag, juni 07, 2002 17:07 |
| Om je kooi open te breken, moet je je gevoelens kunnen laten zien. Je moet je kunnen uitten, maar dat is niet iets wat je jezelf in een keer aanleert. Alleen wanneer je dat echt wil, kun je stapje voor stapje, jezelf meer 'openen'... Sterkte! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Peter Pan | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 07 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||