Wandelen in het donker
De nacht ademt sterren,
ze fuisteren mijn naam in de wind.
Schaduwen wiegen de stilte,
alsof de tijd zelf slinkt.
De maan streelt het pad met zilver,
elk blad draagt een glinstering mee.
Ik loop tussen werelden van stilte,
waar dromen de richting wijzen.
Een uil kijkt toe, alle geheimen dicht,
het bos houdt zijn adem vast.
Ik verdwijn in de adem van donker,
daar waar licht zich in schaduw past.
Reacties op dit gedicht
| september: | Zaterdag, oktober 11, 2025 20:02 |
| Erg goed gedicht Johny. Wandelen bij nacht of in het donker spitst de zintuigen. Vriendelijke groet |
|
| M-Rose: | Zaterdag, oktober 11, 2025 13:07 |
| Dicht bij elkaar gebracht ist |
|
| M-Rose: | Zaterdag, oktober 11, 2025 13:06 |
| Alle geheimen dicht bij elkaar gedracht | |
| Dirk Hermans: | Zaterdag, oktober 11, 2025 10:29 |
Het verlicht de hele kamer met de sterren om ons heen prachtig gedicht mooi verwoord |
|
| Aquarel: | Vrijdag, oktober 10, 2025 18:58 |
| Mooi geschreven gedicht. Vroeger, toen ik nog in een klein plastsje woonde, liep ik vaak snachts met mijn honden alleen door het park. Zo mooi en rustig. Ik woon nu in een stad, en durf het niet meer in het donker de straat op. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Johny Donovan |  
|
|
| Gecontroleerd door: Johny Donovan | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2025 | ||
| Thema's: | ||