Kosmische Mysteriën
Een fluistering door ’t tijdloos dal,
waar sterren dromen, traag en oud,
ontvouwt zich zacht een heilig tal —
een oorlog zonder schreeuw, zo koud.
De nevel ademt zilverlicht,
de leegte zingt haar eigen naam,
een schaduw danst, een god herlicht,
in stilte gloeit het oerbestaan.
Geen mens, geen macht, geen laatste kruin,
weet wat die nacht heeft voortgebracht —
slechts echo’s dwalen door het ruim,
daar waar ziel en vonk... naar liefde smacht!
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, oktober 28, 2025 11:44 |
| Er is meer.. Dan op het oog lijkt.. Dat te voelen of ervaren is mooi en schept bewondering zoals mooi in je gedicht omschreven. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Johny Donovan |  
|
|
| Gecontroleerd door: Johny Donovan | ||
| Gepubliceerd op: 28 oktober 2025 | ||
| Thema's: | ||