Smeltend wit
De ijskap wordt ongevraagd verwarmd,
haar glans verdooft, haar rust verarmt.
Ze ademt uit wat eeuwen zweeg,
en zinkt waar water wegen kreeg.
De zee verruimt haar zilte grens,
verslindt de koude zonder wens.
Wat ooit het licht nog zacht bewoog,
verdwijnt ten slotte, traag en droog.
Wat bleef van wit smelt in het licht,
het oude zwijgt, het nieuwe zicht.
De tijd verdwaalt in zachte vaart,
en alles glijdt, geen hand die spaart.
Reacties op dit gedicht
| Compostje: | Woensdag, november 12, 2025 08:03 |
| Ik zag het ijs voorbij schuiven Johny.... Mooi | |
| M-Rose: | Dinsdag, november 11, 2025 10:20 |
| De vrije ziels stromingen In een beeldverstillende reisvan water en licht Tot versmeltend wit Want alles verdwijnt tenslotte en verschijnt steeds opnieuw terug in ieder herboren levensverhaal |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Johny Donovan |  
|
|
| Gecontroleerd door: Johny Donovan | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2025 | ||
| Thema's: | ||