Tussen de witte lelies
van sneeuw en hagel wolken
schommelt de wieg van het lot

Zaai mij uit
Over een andere taal

Ontwaak mijn woorden opnieuw
tot leven 

Breek uit
De onzichtbare scherven
laat liefde schuiloord worden 
van ons ontstaan
Zie

de weg naar later
Opent langzaam in zachte golven
Van zee

Nog ongeordend en eindeloos
Komt het wrakhout terug van ver

Licht
in waarheid 
Herboren zijn

In een stilte
van pas nog uitwisbare dromen

ben ik heel even
Van elk beeld
en alle emoties ontdaan

Achter de schaduw sluiers
van woestijnen in diep
voelbare sporen van water en zand
Soms bijna transparant

Galmt deze nooit voltooide melodie nog verder na
Zoals nu

nog voor heel even onvertaald