Een vuilnisbakkie
Het was een vuilnisbakkie
Een onooglijke hond
Ze had hem gevonden
Hij lag ergens op de grond
Hij was van niemand
Ze nam hem mee naar huis
Gaf hem te eten en wat drinken
Hij voelde zich al heel snel thuis
Ze gaf een aai en nog een aai
Hij kwispelde als een gek
En met een diepe zucht
Vond hij naast haar stoel zijn plek
Zij had geen familie
Ze was moederziel alleen
En vond het wel gezellig
Een hondje om haar heen
Ze werden dikke vrienden
Gingen samen overal heen
Waar zij was daar was hij
Je zag ze nooit alleen
Het ging jaren goed
Ze werden samen oud
De hond begon te sukkelen
Hij had het steeds zo koud
De dierenarts keek zorgelijk
De hond was oud en op
Er was niets meer aan te doen
Ze aaide zacht zijn kop
Toen de hond er niet meer was
Werd de vrouw erg ziek
Ze miste hem verschrikkelijk
En moest naar een kliniek
Daar heeft ze nog een jaar geleefd
Dacht dagelijks aan haar trouwe hond
Die ze lang geleden had gevonden
Zomaar ergens op de grond
Een onooglijke hond
Ze had hem gevonden
Hij lag ergens op de grond
Hij was van niemand
Ze nam hem mee naar huis
Gaf hem te eten en wat drinken
Hij voelde zich al heel snel thuis
Ze gaf een aai en nog een aai
Hij kwispelde als een gek
En met een diepe zucht
Vond hij naast haar stoel zijn plek
Zij had geen familie
Ze was moederziel alleen
En vond het wel gezellig
Een hondje om haar heen
Ze werden dikke vrienden
Gingen samen overal heen
Waar zij was daar was hij
Je zag ze nooit alleen
Het ging jaren goed
Ze werden samen oud
De hond begon te sukkelen
Hij had het steeds zo koud
De dierenarts keek zorgelijk
De hond was oud en op
Er was niets meer aan te doen
Ze aaide zacht zijn kop
Toen de hond er niet meer was
Werd de vrouw erg ziek
Ze miste hem verschrikkelijk
En moest naar een kliniek
Daar heeft ze nog een jaar geleefd
Dacht dagelijks aan haar trouwe hond
Die ze lang geleden had gevonden
Zomaar ergens op de grond
Reacties op dit gedicht
| wytske: | Donderdag, november 20, 2025 12:39 |
| het lijkt mij wel nu met Gucci, heel mooi deze liefde | |
| Aquarel: | Woensdag, november 19, 2025 23:42 |
| Prachtig, zoals de band tussen mens en dier kan opbloeien... Ja, het is triest dat de vrouw er helemaal alleen voor stond en ook de hond... Maar mooi hoe ze elkaar hielpen. Liefs, Aquarel |
|
| M-Rose: | Woensdag, november 19, 2025 22:00 |
| Wast ti dan nog blind ook toen ze em vond op de grond??? Je zout hast ni voor mogelijk houden zo'n erbarmelijke omstandigheden. | |
| M-Rose: | Woensdag, november 19, 2025 21:29 |
| Ewelle merci da zou toch absoluut ni mogen voorkomen in zo een overbevolkte wereld | |
| M-Rose: | Woensdag, november 19, 2025 21:23 |
| Voelen ze dan de verlatenheid aan tot in hun ziel??? Tinneke | |
| M-Rose: | Woensdag, november 19, 2025 21:22 |
| Moederziel alleen vind ik een intens diep triste woord zowel voor mensen als voor dieren die dit moeten voelen in hun leven. | |
| M-Rose: | Woensdag, november 19, 2025 21:18 |
| Triste meer dan triste maar: het zou kunnen een waargebeurd verhaal zijn. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ineke Dijkhuis |  
|
|
| Gecontroleerd door: Ineke Dijkhuis | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2025 | ||
| Thema's: | ||