De echo van hun ontkenning
Gedicht over victim blaming
“Ben je wel zeker dat je niets verzint?”
vroeg ze aan het 10-jarige kind
enkel maar omdat wat ik vertelde
een verschrikkelijke waarheid onthulde.
“Het klinkt allemaal wel ongelooflijk”
liet ze me weten, grovelijk
Alsof ik niet meer zou weten
wat ze allemaal hebben uitgevreten.
“Dit mogen we niet verder vertellen,
de carrière van de daders moeten we voorop stellen”
waarmee hij al mijn verdriet en lijden overzag
en zo mijn beeld over dader zijn in gruzelementen lag.
“Waarom zei je niets?”
maar ik had het benoemd, niet expliciets
Ik had wel gezegd dat ik werd verkracht
waar je niets mee deed en ik je dus veracht.
“Dat zijn maar oude koeien, hoor”,
zeiden mijn daders in koor
alsof 8 jaar misbruik niets voorstelde
alsof de lasten, nu het gestopt is, niet door telde.
“Er gebeuren veel ergere dingen”, zei de meest jonge.
Is hij dan vergeten tot wat hij me heeft gedwongen?
Welke vuile handelingen hij van me vroeg?
En nooit eens zei: ‘oké, dit is wel genoeg?’
De oudste zei: “Het is niet zo erg als ze je voorstellen,
ze is alles aan het opzwellen”
Ze deden enkel aan manipuleren
zodat ik ze alle vormen van seksueel genot zou geven.
“In een ander gezin was dit niet gebeurd” zei mijn lief
alsof dat hun het recht gaf mijn jeugd te roven, stil en dief
Alsof mijn gestolen jeugd zomaar te verantwoorden viel
alsof pijn minder wordt wanneer je het anders bezielt
“Denk je niet dat zij ook iets hebben meegemaakt?”
vroeg de hulpverlener, alsof hun verleden mijn pijn kraakt.
Alsof hun wonden mijn littekens verklaren,
alsof empathie betekent dat ik moet sparen.
“Wordt het geen tijd dat je erover heen stapt?”
zei men, alsof trauma ooit simpel afklapt,
alsof tijd schuld uitwissen kan,
alsof vergeten iets is wat ik zomaar kan.
“Ben je wel zeker dat je niets verzint?”
vroeg ze aan het 10-jarige kind
enkel maar omdat wat ik vertelde
een verschrikkelijke waarheid onthulde.
“Het klinkt allemaal wel ongelooflijk”
liet ze me weten, grovelijk
Alsof ik niet meer zou weten
wat ze allemaal hebben uitgevreten.
“Dit mogen we niet verder vertellen,
de carrière van de daders moeten we voorop stellen”
waarmee hij al mijn verdriet en lijden overzag
en zo mijn beeld over dader zijn in gruzelementen lag.
“Waarom zei je niets?”
maar ik had het benoemd, niet expliciets
Ik had wel gezegd dat ik werd verkracht
waar je niets mee deed en ik je dus veracht.
“Dat zijn maar oude koeien, hoor”,
zeiden mijn daders in koor
alsof 8 jaar misbruik niets voorstelde
alsof de lasten, nu het gestopt is, niet door telde.
“Er gebeuren veel ergere dingen”, zei de meest jonge.
Is hij dan vergeten tot wat hij me heeft gedwongen?
Welke vuile handelingen hij van me vroeg?
En nooit eens zei: ‘oké, dit is wel genoeg?’
De oudste zei: “Het is niet zo erg als ze je voorstellen,
ze is alles aan het opzwellen”
Ze deden enkel aan manipuleren
zodat ik ze alle vormen van seksueel genot zou geven.
“In een ander gezin was dit niet gebeurd” zei mijn lief
alsof dat hun het recht gaf mijn jeugd te roven, stil en dief
Alsof mijn gestolen jeugd zomaar te verantwoorden viel
alsof pijn minder wordt wanneer je het anders bezielt
“Denk je niet dat zij ook iets hebben meegemaakt?”
vroeg de hulpverlener, alsof hun verleden mijn pijn kraakt.
Alsof hun wonden mijn littekens verklaren,
alsof empathie betekent dat ik moet sparen.
“Wordt het geen tijd dat je erover heen stapt?”
zei men, alsof trauma ooit simpel afklapt,
alsof tijd schuld uitwissen kan,
alsof vergeten iets is wat ik zomaar kan.
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Vrijdag, november 21, 2025 06:53 |
| Door de fieten ongeloofwaardige te laten voorkomen wordt de schuld verlegd naar het slachtoffer zelf en maakt hierdoor de daders minder verantwoordelijk voor hun misdrijven Ik hoop dat jouw woorden een steun en hulpverlening bijdragen zijn voor allen die door deze onrechtvaardige en verder schade berokkende feiten getroffen worden |
|
| september: | Vrijdag, november 21, 2025 00:26 |
| Zulk een echo klinkt lang na. Ook in je gedicht en wat je hebt doorstaan. De victim blaming las ik al eens is dubbel in de ontkenning/ minimalisering. Dat zal moeilijk zijn. Alleen jij weet hoe het echt was en is. Knap zulk een moeilijke ervaring in gedichtvorm te leggen. Daar is moed voor nodig. Krachtig van je. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ceara | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 november 2025 | ||
| Thema's: | ||