De wolluf en de seven geitjes
Een oud sprookje in nieuw Hollands
Een onderwijzer in één onzer grote steden liet zijn klas het sprookje van de wolf en de zeven geitjes in hun eigen taal navertellen.
Zie hier wat één der knaapjes er in goed Hollands van maakte.
De wolluf en de seven geitjes
Der wasse seve geitjes en op un dag mos de ouwe geit naar de markt om der bonkaart te ferpatse en toen zee ze tege de geitjes "jongens, moe mot effe weg, geen rottigheid uithale en as de wolluf komp, seg dan asdat ie dood kan falle niet ope doen".
"Das hardstikke krent, zeeje de geitjes"
"Das dan foor se ruige roodkopers" zee de ouwe. "Nou, de mazzel hoor"
Toen de ouwe weg was, gonge de geitjes spelletjes doen en alles was kits, tot datter op de deur wier gerammeld.
"Daar hebbie ut gedonder in de glasse", zeeje de geitjes. "Wat mot je?, vroeg der één.
"Maak de deur er effe ope, knappie", zee de wolluf, die buiten sting en de boel wou furnaggele.
"Je suster", seeje de geitjes, die hoorden dattur een wolluf was. "We kijke wel uit hoor, laser op hufter. Neem je tante in de feiling".
Affijn de wolluf drukte zun porum, wanttie foelde wel datte de geite in de smiesse hadde dattut een fuil bakkie was. Effe later kwam ie terug en see met een frouwestem, dat se de deur ope moste make , want de tent sat nog steeds op slot. De geitjes dachte dat alle jofel was, maar eentjer wasser tog so link om de wolluf te frage een poot te late sien. De wolluf snapte dattie fout ging, assie sun harke liet sien, dus drukte ie se snor maar weer.
Nouw mossie wat anders fersinne en ie douwde sun jatte in ut meel om se wit te late schijne. Toen de geitjes weer froege om se grijpstuivers te late sien, doch se dat alles oké was en se seeje "Goeie soep jongens, ope de tent"'.
De wolluf kwam binne en see "nou hep ik jullie an he staart, fuile stinkers".
De geite schrokke sich ut apelaserus. De wolluf sloeg se hallef lens en frat se op. Alleen ut sevende geitje was so link om in de klok de duike en bleef sitte tot de wolluf pleite ging.
Afijn, savus kwam de ouwe geit hartstikke in de lorum thuis en ut kleine geitje see, dat die rot wolluf de andere ses in se muil had gedouwd.
"Zoon stuk schorum", see de ouwe, die meteen de schurft inkreeg, "die rotgeintjes sal ik die rotgoser es effe aflere".
De ouwe nam un ent houd en gong met ut geitje naar het hol van de wolluf, die met se folle pens foor pampus op se flooiebunker lei te snurke.
"Hep jij me kindere opgefrete, looder", schreeuwde de ouwe. De wolluf wier wakker en schrok se eige rot. "Beje belasserd", see die gouw". "Ik hep geen poot buite de deur geset"
"Hij liegt dattie barst", riep het geitje, "ik hep het selluf gezien". De ouwe sprong naar de wolluf toe en sloeg um met een opdonder se harsus in. De wolluf lag meteen voor kassies en wasin een mum van tijd de pijp uit. De ouwe nam un naiffie en snee de pens van de wolluf ope.De ses geitjes spronge der meteen uit en songe "daar benne me weer"
"Jullir kenne van geluk spreke", see de ouwe ", daar was je bijna de pineut geweest.
Afijn, om kort te gaan, se douwde de bast van de wolluf fol met keie en se laserde um in de majus.
En de geite leefde nog lang en gelukkig.
Ook dit lange moeilijk op te schrijven verhaal zat bij de spullen van mijn overleden vader.
Een onderwijzer in één onzer grote steden liet zijn klas het sprookje van de wolf en de zeven geitjes in hun eigen taal navertellen.
Zie hier wat één der knaapjes er in goed Hollands van maakte.
De wolluf en de seven geitjes
Der wasse seve geitjes en op un dag mos de ouwe geit naar de markt om der bonkaart te ferpatse en toen zee ze tege de geitjes "jongens, moe mot effe weg, geen rottigheid uithale en as de wolluf komp, seg dan asdat ie dood kan falle niet ope doen".
"Das hardstikke krent, zeeje de geitjes"
"Das dan foor se ruige roodkopers" zee de ouwe. "Nou, de mazzel hoor"
Toen de ouwe weg was, gonge de geitjes spelletjes doen en alles was kits, tot datter op de deur wier gerammeld.
"Daar hebbie ut gedonder in de glasse", zeeje de geitjes. "Wat mot je?, vroeg der één.
"Maak de deur er effe ope, knappie", zee de wolluf, die buiten sting en de boel wou furnaggele.
"Je suster", seeje de geitjes, die hoorden dattur een wolluf was. "We kijke wel uit hoor, laser op hufter. Neem je tante in de feiling".
Affijn de wolluf drukte zun porum, wanttie foelde wel datte de geite in de smiesse hadde dattut een fuil bakkie was. Effe later kwam ie terug en see met een frouwestem, dat se de deur ope moste make , want de tent sat nog steeds op slot. De geitjes dachte dat alle jofel was, maar eentjer wasser tog so link om de wolluf te frage een poot te late sien. De wolluf snapte dattie fout ging, assie sun harke liet sien, dus drukte ie se snor maar weer.
Nouw mossie wat anders fersinne en ie douwde sun jatte in ut meel om se wit te late schijne. Toen de geitjes weer froege om se grijpstuivers te late sien, doch se dat alles oké was en se seeje "Goeie soep jongens, ope de tent"'.
De wolluf kwam binne en see "nou hep ik jullie an he staart, fuile stinkers".
De geite schrokke sich ut apelaserus. De wolluf sloeg se hallef lens en frat se op. Alleen ut sevende geitje was so link om in de klok de duike en bleef sitte tot de wolluf pleite ging.
Afijn, savus kwam de ouwe geit hartstikke in de lorum thuis en ut kleine geitje see, dat die rot wolluf de andere ses in se muil had gedouwd.
"Zoon stuk schorum", see de ouwe, die meteen de schurft inkreeg, "die rotgeintjes sal ik die rotgoser es effe aflere".
De ouwe nam un ent houd en gong met ut geitje naar het hol van de wolluf, die met se folle pens foor pampus op se flooiebunker lei te snurke.
"Hep jij me kindere opgefrete, looder", schreeuwde de ouwe. De wolluf wier wakker en schrok se eige rot. "Beje belasserd", see die gouw". "Ik hep geen poot buite de deur geset"
"Hij liegt dattie barst", riep het geitje, "ik hep het selluf gezien". De ouwe sprong naar de wolluf toe en sloeg um met een opdonder se harsus in. De wolluf lag meteen voor kassies en wasin een mum van tijd de pijp uit. De ouwe nam un naiffie en snee de pens van de wolluf ope.De ses geitjes spronge der meteen uit en songe "daar benne me weer"
"Jullir kenne van geluk spreke", see de ouwe ", daar was je bijna de pineut geweest.
Afijn, om kort te gaan, se douwde de bast van de wolluf fol met keie en se laserde um in de majus.
En de geite leefde nog lang en gelukkig.
Ook dit lange moeilijk op te schrijven verhaal zat bij de spullen van mijn overleden vader.
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Zondag, december 07, 2025 22:03 |
| Wat bijzonder gebracht. Fjjn dat je het hier deelde... Erg leuk. Liefs, Aquarel |
|
| september: | Zondag, december 07, 2025 16:13 |
| Ik heb gelachen en genoten Wytske Een hele kunst het sprookje zo te schrijven en hier op te schrijven. Ik kan me voorstellen ook dat het je dierbaar is. Ook om te delen. |
|
| M-Rose: | Zondag, december 07, 2025 12:49 |
| Om te herbeschrijven ist | |
| M-Rose: | Zondag, december 07, 2025 12:46 |
| Wat de ziel in het verhaal legt blijft verrassend mooi te het beschrijven. | |
Over dit gedicht
| Auteur: wytske |  
|
|
| Gecontroleerd door: wytske | ||
| Gepubliceerd op: 07 december 2025 | ||
| Thema's: | ||