Hij liep elke dag door de stad met een leeg canvas onder zijn arm.

Het doek was groot en wit, klaar om gevuld te worden met alles wat hij meemaakte:

de keren dat hij verdwaalde, de middagen vol zon, de kleine overwinningen die niemand zag.

Hij schilderde en schilderde — met felle kleuren en zorgvuldige lijnen —

maar hoe vol het canvas ook raakte, er bleef altijd iets ontbreken.

Een lege ruimte die hij niet kon benoemen.

Op een grijze middag, toen de lucht zwanger was van regen, zag hij haar.

Ze stond bij de bushalte, onder een huilende hemel, met natte haren en een canvas onder haar arm geklemd alsof het haar laatste schuilplaats was. De regen viel onverbiddelijk neer, druppels die spatten op haar doek.

Zonder na te denken liep hij naar haar toe.

Hij tilde zijn canvas omhoog en hield het boven haar hoofd.

De regen viel nu op zijn schilderij, liet de verf uitlopen, kleuren vervagen en samenkomen op manieren die hij nooit zo bedoeld had.

Het maakte hem niets uit.

Ze keek verbaasd, geraakt, en toen glimlachte ze.

"Je offert je verhaal op voor mij," zei ze zacht.

"Misschien," antwoordde hij, "had mijn verhaal dit nodig."

Bewogen door zijn woorden bood ze hem haar canvas aan.

En zo werden twee doeken één ruimte. Twee handen één beweging.

Ze schilderden niet langer aparte avonturen, maar kruispunten:

momenten waar hun kleuren elkaar raakten, waar lijnen elkaar vonden.

Samen vulden ze het doek met regen en licht, met fouten die bleven en keuzes die veranderden.

En dit keer miste er niets meer en werd het canvas een schilderij zonder einde.

Want sommige verhalen vragen geen voltooiing —

alleen iemand die blijft

wanneer alles uitloopt.