Overprikkeling

Ik snak naar rust,
naar stilte en gewoon even zijn.
Niets te moeten, geen verwachtingen of must,
maar ook even niets voelen: geen fysieke of mentale pijn.

Ik ben te lang blijven gaan,
alles diep opgekropt.
Te lang in overlevingsstand gestaan,
zorgvuldig verborgen, vakkundig verstopt.

Nu sta ik weer even stil,
luister naar wat ik echt voel.
Voelen wat ik nodig heb, wat ik echt wil,
opnieuw begrijpen wat ik bedoel.

Jarenlang nam ik afstand,
ik was toeschouwer van mijn leven.
Uiteindelijk beloont het harde werk mijn hand,
en kan ik mezelf weer richting geven.

Ik heb tijd nodig om alles te doorvoelen,
maar ook ruimte om gewoon te zijn.
Geef me de kracht om dit te doorleven
en niet te vluchten voor mijn pijn.

Ik hoop door dieper te gaan
weer dichter bij mezelf te komen,
steviger op mijn benen te staan
en opnieuw levensvreugde te mogen dromen.