in het schemerlicht gevangen
laat een man zn hondje uit

en verdriet staat in zn ogen
want vandaag en dan nooit meer

morgen moet hij afscheid nemen
dan heeft hij geen hondje meer

toen hij in het verpleeghuis moest gaan wonen
na de dood van zn geliefde vrouw

bleef hij steevast roepen
als je maar weet dat ik em hou

maar de regels van het verpleeghuis
kennen geen liefde voor het beest

nou vooruit dan voor een dagje
't is de laatste keer geweest

hij zal zn steun en maatje missen
en een traan glijdt langs zn wang

heel alleen in het verpleeghuis
elke dag is hem te lang

in het park het is al donker
loopt een man verloren voort

omdat daar in het verpleeghuis
volgens de regels geen huisdier hoort